Kənardan bax özünə!
(çox sevdiyim bir şerdir, müəllifinin kim olduğunu bilmirəm. İki il əvvəl Bahar müəllimə söyləmişdi, dəftərimə yazmışdım, o da müəllifini unutmuşdu).
Saçlarını ağartmış həqiqət var cahanda,
Sifət aydın görünməz üz-üzə dayananda
İnsanlar öz yurdunun keçmişini ananda,
Bu günüyçün övladtək alışanda, yananda
Kənardan bax özünə!
Azərbaycan ölkəsi, dünyagörmüş məmləkət!
Əzəl eşqi həqiqət, saflıq, düzlük, sədaqət!
Müsafiri məhəbbət, andı namusla qeyrət!
Bir gün bəyaz süfrətək ləkələnsə bu xislət,
Kənardan bax özünə!
Öz qınını kəsməmiş heç vaxt qılınc tiyəsi!
Ləyaqəti, nöqsanı düşündürsün hər kəsi.
Haçan, harda oxunsa Cabirin "Fəxriyyə”-si,
Sən xəcalət cəkərək dinləməsən bu səsi,
Kənardan bax özünə, kənardan bax özünə!
Kənardan bax özünə, kənardan bax özünə
| 
